امروز حس کردم نیاز دارم به یک خواب طولانی،خیلی طولانی...

خوابی با ماهیت و علت خواب زمستانی_که غذا کم هست و خواب به منظور کاهش مصرف انرژی است،نوعی دفاع انگار!
اما من آرزو دارم بخوابم چون میبینم هر لحظه نفس کشیدن و بیدار بودن و بودن در این دنیا سخت تر است از نفس نکشیدن...
می خواهم بخوابم چون انگار کوپن شاد بودن و شاد زیستنم تمام شده باید آزاد بخرم...
و من ،آنقدر غنی نیستم که گرانبها ترین کالا و میراث جهانیان را به رسم اغنیا _آزادانه_داشته باشم ...
به قدر کافی نمی دانم و نمی شناسم مغازه های منصف این شهر را...
نه تنها این شهر بلکه من هیچ کجا،در هیچ جهانی _انگار!
آشنایی ندارم که بداند فقر من را ، و منصف باشد و شادی را ارزان یا حتی به قیمت_بفروشد...
و حالا تنها چیزی که میدانم این است که یا باید بخوابم تا بهار، یا بگردم از پی منصفی،یا همینطور زندگی کنم...
نفس کشیدن هایی که سخت تر از نفس نکشیدن است...